- ارزش هر کس به آنست که در پی آن است یا یه چیزی تو همین مایه ها.
دو روز گذشته همدان بودم و امروز بار دگر برگشتم به مقر اصلى ام یعنى اتاقم!
این بار به جاى انتخاب کتاب براى حین مسیر، یک بازى روى دستگاهم نصب کردم و این هم حاصل کار:
این بازى دو هفته اى هست که زندگى اعضاى خانواده را درگیر کره و ملت تلاشها کرده اند که به عدد مبارک ٢٠٤٨ برسند، لکن این جانب در اولین تلاش هاى خودم رکورد ایشان را ضرب در چهار زدم! تا شاید نشانه اى باشد براى شما!!!
و آنچه که در این بازی مشهود بود:
١. طمع، سد موفقیت است
٢. آرزوهاى بزرگ و کور (در مسیر هدف اصلى نیست) آدم را زمین مى زنند. همیشه همه ى اهدف باید در خدمت هدف غایى باشند.
٣. بین دو گزینه همیشه انتخاب سومى هم است. یعنى اگر خلاقیت باشد، در هر بن بستى باز جاى امید هست.
٤. باید به افرادى نزدیک شد که باعث بزرگ تر شدن (رشد) آدمى مى شوند
٥. هجوم بدون ساپورت لاین یک جور حودکشى ست.
---
پ.ن: استراتژى و متدهاى برد ٢٠٤٨ رو به یکى از دوستان (عطا) یاد میدادم، آخرش برگشته میگه حالا اشکال نداره، تورو به عنوان مشاورِ معاونِ دستیارِ دومم می پذیرم!
---
موفق باشید و سرفراز
خب من دیشب از سفر بازگشتم ولی هنوز به خونه نرسیدم! و علت این که این مدت آپ نکردم این بود که شارژ اینترنت تموم شده و من رمزش رو نمیدونم و دلم هم نمیومد گیگی ۱۲ تومن پول بدم (وقتی که تو خونه اینترنت ارزون تر پیدا میشه) !
تا به اینجا به مهمونی و مسافرت گذشت و درواقع سال ۹۳ واسه من از پس فردا که به خونه و اتاقم برمیگردم شروع میشه! دوباره زبان خوندن و کلاس کتیا رفتن و ...
این مطلب رو از کنار پل کارون پست میکنم! هوا خوب است و دلمان شاد!
امروز صبح داشتم با خودم فک میکردم واقعا من آدمِ مسافرت هاى کیلویى، چادر کنار پارک، توالت عمومى و إسکان تو مدرسه نیستم! یعنى تحمل این چیزا واسم سخته، لکن چه میشه کرد، این چیزا هم هست تو زندگى. اصن چیز چندانى هم نیست!
بخش خوب ماجرا این که کلى مناظر توپ دیدم، هواى عالى، یک عالمه سوژه عکاسى و ...
هى من تو راه به خواهر محترم میگفتم ، کوه رو ببین، دشت رو ببین، یاد بگیر! اونم میگفت نمی دونم یاد گرفتنش چه جوریه ولى باشه، یاد گرفتم! و موقع رانندگى میگفتم عقبیا! آهاى عقبیا خوش میگذره؟ بعد میدیدم همه خوابن؛)
فعلن
این مطلب رو بعد از حدود هفت ساعت رانندگى سخت و در حالى که از خستگى له شده ام مینویسم. اگه همه چى خوب پیش بره فردا بعد از ظهر میرسم اهواز ؛)
شدیدا خوابم میاد، بقیه اش باشه واسه بعد! :)
طی این یک سال گذشته یه سری خلقیات در من ایجاد شده که راضی ام ازشون:
- وبلاگ با قالب تیره یا مضمون شکوه و ناله نمی خونم! آهنگ دپرس که آخ چرا تو رفتی و پس من چی و اینا گوش نمیدم! با آدم های افسرده نمیپرم و ...
- واسه کسی یا چیزی که ازش نفعی بهم نمیرسه وقت نمیذارم. (در همین رابطه اکانت پلاس و تویترم رو فرستادم هوا و تعداد دوستانم توی فی *سب *وک رو از پونصد و خورده ای رسوندم به هفتاد تا که باید کم تر هم بشه)
- ده دقیقه قبل از این که بشینم پای لپ تاپ، با خودم حساب کتاب میکنم چه کارایی دارم و قراره چه قدر براش وقت بذارم
- شرح حال، علایق و هدف هام رو خیلی واسه کسی شرح نمیدم.
- به هیچ وجه وارد بحث های اعتقادی، اقتصادی، سیاسی و کارشناسانه نمیشم. با افرادی که ذهن صلب دارن کلا بحث نمیکنم.
- از رفتارهای خوب و بدِ اطرافم درس میگیرم و نکات مثبتی رو که عایدم میشه توی دفترچه ای که همیشه همراهمه مینویسم.
- خیلی از سختی هایی که پیش میاد رو جز لاینفک زندگی میدونم، فک میکنم وجودشون لازم بوده. با لبخند مهارشون میکنم.
- کارهایی که درگیرشونم رو با علاقه ی وافر انجام میدم.
---
بخشی از این حجم بهبود و سرخوشی رو از نویسنده وبلاگ بغلی دارم :)
اول. سال جدید رو به همه و خودم تبریک میگم :) روزهای پر ثمر و مثبتی برای همتون آرزو میکنم.
دوم. ۹۲ هم گذشت. با همه روزای خوبش گرچه خیلی کم بود، با همه تلخی هاش. هر چی که بود تموم شد.
۹۲ واسه من پر حادثه بود. این حادثه باعث شد قدم توی یه راه طولانی بذارم و متقاعد بشم که مسیر زندیگیمو عوض کنم. و همچنین یاد گرفتم نگرش، نوع برخورد، سبک زندگی و سطح توقعاتم رو اصلاح کنم.
سوم. ۹۳ قطعا سال خوبی خواهد بود. همیشه سال های فرد بهتر از زوج ها بودن و امیدوارم مثل این دو ماه گذشته شاد و مفید سپری بشه.
چهارم. سال نو یعنی تو، وقتی از در تو میای. نذر کردم امشب، سفره چیدم که بیای. (از حسین صفا)