من میدونم زندگی خارج از ایران سخته. تنهایی، بی پولی و خیلی چیزای دیگه. من اینجا بمونم، حداقل میتونم تو شرکت پدرم پست بگیرم و کمِ کم ماهی (۶ ملیون) ۲۵۰۰ دلار درآمد داشته باشم.
ولی بحث یه چیزای دیگه است، اون حس استقلال خواهی، اون طعم موفقیتِ خارج از اینجا، فرار از جامعه ای که منو کوبید، ایناست که باعث میشه بخوام برم.
این جامعه در حقم خوبی نکرد، نتونست منو بفهمه. خیلی میتونستم مفید باشم اما این ها نخواستن، نذاشتن.
عاقلانه و منطقیش اینه که برم، نمونم. یه جورایی کات کنم با این کشور. آخرش میشه مثل یه شکست عاطفی، بعد از رفتنم، دپرس میشم به خاطر جامعه ای که از دستش دادم ولی باید این اتفاق میافتاد، چرا که به نفع هر دو طرفه (من و محیطم!)
کم پیش اومده که تنها برم سفر ولی از پس این یکی برمیام!